15 Μαρτίου 1943: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΑΟΥΣΒΙΤΣ
70 χρόνια μετά…η μνήμη ανάχωμα στους νεο-Ναζί
«Κορίτσια, Ελληνίδες, εάν βγείτε μια μέρα ζωντανές απ’ εδώ…, διηγηθείτε στον κόσμο κι εσείς με τη σειρά σας… Να, εδώ, ήταν τα αποδυτήριά τους. Να…αυτοί…είναι οι φούρνοι…», (Άουσβιτς, Νο 76859, Μπέρι Ναχμία)
Στις 15-3-1943 στον παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό σφύριζε το πρώτο τρένο του θανάτου για το Άουσβιτς με 2.800 Εβραίους συμπολίτες μας στοιβαγμένους σε σφραγισμένα εμπορικά βαγόνια. «Οι πύλες της κολάσεως» έχουν ανοίξει για να καταπιούν τον εβραϊκό πληθυσμό της Θεσσαλονίκης.
Το ξεκλήρισμα του εβραϊκού πληθυσμού αλλοίωσε οριστικά το πρόσωπο της πόλης. Η μεταπολεμική Θεσσαλονίκη θα είναι μια άλλη πόλη. Η σημερινή Θεσσαλονίκη δεν έχει τίποτε να χάσει, αντίθετα έχει πολλά να κερδίσει, αναγνωρίζοντας το πραγματικό της παρελθόν.
Αυτό το «χρέος μνήμης-ιστορικής δικαιοσύνης» εκπληρώνουν:
α) η «πορεία μνήμης» στις 16/3/2013, 11.30 π.μ., πλ. Ελευθερίας-Παλιός Σιδηροδρομικός Σταθμός – τα δύο συμβολικά σημεία του μαρτυρίου των συμπολιτών μας
β) η έκθεση «Θεσσαλονίκη: το άνθος των Βαλκανίων» του Ιδρύματος Yad Vashem στο φουαγιέ του Δημοτικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης
γ) Η έκθεση ιστορικών τεκμηρίων στο Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης «Μια πόλη αναζητά τις κεϊλότ της. Αόρατα πολιτισμικά μνημεία της εβραϊκής Θεσσαλονίκης».
δ) η διεκδίκηση από το γερμανικό κράτος 1.500.000.000 δισ. δραχμών – λύτρων που κατέβαλε η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης για να γλυτώσει 3.500 άρρενα μέλη της ηλικίας 18-45 ετών από την καταναγκαστική εργασία σε λατομεία και εργοτάξια της Μακεδονίας.
ε) η απάλειψη από δρόμους της πόλης των ονομάτων συνεργατών των Ναζί. Τις ονοματοθεσίες αποφάσισε το χουντικό δημοτικό συμβούλιο το 1969 και επικροτεί, προς το παρόν, η Επιτροπή Ονοματοθεσιών της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης.
στ) η μετατροπή σε «πάρκο μνήμης» της πλ. Ελευθερίας, όπου τον Ιούλιο του 1942 ξεκίνησε με ταπεινωτικά καψόνια η «τελική λύση» των εβραϊκής καταγωγής συμπολιτών μας
ζ) η επιστροφή από τη Μόσχα των αρχείων της Ισραηλιτικής Κοινότητας
η) η επανίδρυση στο ΑΠΘ της έδρας Εβραϊκών Σπουδών που κατάργησε ο Ι. Μεταξάς.
θ) η αποκατάσταση της ιθαγένειας όχι μόνο στους Έλληνες Εβραίους επιβιώσαντες του Ολοκαυτώματος αλλά και η απόδοσή της σε όσους απογόνους τους το επιθυμήσουν.
Η Θεσσαλονίκη δεν υπήρξε μόνο «μαρτυρική πόλη», αλλά είχε και το ιστορικό προνόμιο να γεννήσει στις 15 Μαΐου 1941 την «Ελευθερία», την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση στην κατεχόμενη Ευρώπη.
Αλλά στις τριήμερες επίσημες εκδηλώσεις της «εθνικής επετείου του ΟΧΙ», 26-28 Οκτωβρίου, ούτε καν αναφέρονται οι ηγέτες και οι μαχητές του ΕΛΑΣ που έσωσαν από την καταστροφή και απελευθέρωσαν την πόλη. Ούτε καν δρόμο θα βρούμε αφιερωμένο στην 30/10/1944, μέρα απελευθέρωσης της πόλης από τους Ναζί. Αντίθετα θα βρούμε πολλούς με τα ονόματα εκείνων που την παρέδωσαν ή συνεργάστηκαν με τα στρατεύματα Κατοχής.
Η ανάδειξη της τιμωρημένης ιστορικής μνήμης-αλήθειας για την πόλη μας δεν είναι μια άγονη παρελθοντολογία ούτε ζήτημα ηθικής. Είναι ανάχωμα και πολιτικό όπλο ενάντια στη νεοναζιστική πανούκλα που βρωμίζει όχι μόνο τα έδρανα της Βουλής, αλλά και θεωρητικοί-υμνητές της, όπως ο Ι. Κωτούλας*, διορίζονται σε κρίσιμα δημόσια πόστα από την συγκυβέρνηση της συμφοράς. Γιατί «ο δήμιος σκοτώνει πάντα δύο φορές, τη δεύτερη με τη λήθη», όπως έγραψε ο επιζήσας του Ολοκαυτώματος Ελί Βιζέλ.
Η απόκρισή μας στην εναγώνια «κραυγή για το αύριο» των νεκρών ή επιζώντων του Ολοκαυτώματος, των Τσιγγάνων, των ομοφυλόφιλων, των κομμουνιστών, των «ανεπιθύμητων στοιχείων της φυλετικής υπεροχής», πρέπει να είναι ο πολιτικός μετασχηματισμός της ιστορικής μνήμης, που σημαίνει σήμερα: αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών, άρση του αποκλεισμού της Γάζα, αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καταπολέμηση των ανισοτήτων και κάθε μορφής διακρίσεων.
Η δημοτική παράταξη «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ» συμμετέχει στις εκδηλώσεις μνήμης για τους αδικοχαμένους συμπολίτες μας. Θυμόμαστε προπαντός φέτος τους 300 Έλληνοεβραίους ομήρους του Άουσβιτς και τις ηρωικές Εβραιοπούλες από τη Θεσσαλονίκη, εργάτριες στο εργοστάσιο πυρομαχικών ΟΥΝΙΟΝ, που στις 7 Οκτωβρίου 1944 ανατίναξαν ένα από τα κρεματόρια της ανείπωτης φρίκης.
70 χρόνια μετά…η μνήμη ανάχωμα στους νεο-Ναζί
«Κορίτσια, Ελληνίδες, εάν βγείτε μια μέρα ζωντανές απ’ εδώ…, διηγηθείτε στον κόσμο κι εσείς με τη σειρά σας… Να, εδώ, ήταν τα αποδυτήριά τους. Να…αυτοί…είναι οι φούρνοι…», (Άουσβιτς, Νο 76859, Μπέρι Ναχμία)
Στις 15-3-1943 στον παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό σφύριζε το πρώτο τρένο του θανάτου για το Άουσβιτς με 2.800 Εβραίους συμπολίτες μας στοιβαγμένους σε σφραγισμένα εμπορικά βαγόνια. «Οι πύλες της κολάσεως» έχουν ανοίξει για να καταπιούν τον εβραϊκό πληθυσμό της Θεσσαλονίκης.
Το ξεκλήρισμα του εβραϊκού πληθυσμού αλλοίωσε οριστικά το πρόσωπο της πόλης. Η μεταπολεμική Θεσσαλονίκη θα είναι μια άλλη πόλη. Η σημερινή Θεσσαλονίκη δεν έχει τίποτε να χάσει, αντίθετα έχει πολλά να κερδίσει, αναγνωρίζοντας το πραγματικό της παρελθόν.
Αυτό το «χρέος μνήμης-ιστορικής δικαιοσύνης» εκπληρώνουν:
α) η «πορεία μνήμης» στις 16/3/2013, 11.30 π.μ., πλ. Ελευθερίας-Παλιός Σιδηροδρομικός Σταθμός – τα δύο συμβολικά σημεία του μαρτυρίου των συμπολιτών μας
β) η έκθεση «Θεσσαλονίκη: το άνθος των Βαλκανίων» του Ιδρύματος Yad Vashem στο φουαγιέ του Δημοτικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης
γ) Η έκθεση ιστορικών τεκμηρίων στο Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης «Μια πόλη αναζητά τις κεϊλότ της. Αόρατα πολιτισμικά μνημεία της εβραϊκής Θεσσαλονίκης».
δ) η διεκδίκηση από το γερμανικό κράτος 1.500.000.000 δισ. δραχμών – λύτρων που κατέβαλε η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης για να γλυτώσει 3.500 άρρενα μέλη της ηλικίας 18-45 ετών από την καταναγκαστική εργασία σε λατομεία και εργοτάξια της Μακεδονίας.
ε) η απάλειψη από δρόμους της πόλης των ονομάτων συνεργατών των Ναζί. Τις ονοματοθεσίες αποφάσισε το χουντικό δημοτικό συμβούλιο το 1969 και επικροτεί, προς το παρόν, η Επιτροπή Ονοματοθεσιών της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης.
στ) η μετατροπή σε «πάρκο μνήμης» της πλ. Ελευθερίας, όπου τον Ιούλιο του 1942 ξεκίνησε με ταπεινωτικά καψόνια η «τελική λύση» των εβραϊκής καταγωγής συμπολιτών μας
ζ) η επιστροφή από τη Μόσχα των αρχείων της Ισραηλιτικής Κοινότητας
η) η επανίδρυση στο ΑΠΘ της έδρας Εβραϊκών Σπουδών που κατάργησε ο Ι. Μεταξάς.
θ) η αποκατάσταση της ιθαγένειας όχι μόνο στους Έλληνες Εβραίους επιβιώσαντες του Ολοκαυτώματος αλλά και η απόδοσή της σε όσους απογόνους τους το επιθυμήσουν.
Η Θεσσαλονίκη δεν υπήρξε μόνο «μαρτυρική πόλη», αλλά είχε και το ιστορικό προνόμιο να γεννήσει στις 15 Μαΐου 1941 την «Ελευθερία», την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση στην κατεχόμενη Ευρώπη.
Αλλά στις τριήμερες επίσημες εκδηλώσεις της «εθνικής επετείου του ΟΧΙ», 26-28 Οκτωβρίου, ούτε καν αναφέρονται οι ηγέτες και οι μαχητές του ΕΛΑΣ που έσωσαν από την καταστροφή και απελευθέρωσαν την πόλη. Ούτε καν δρόμο θα βρούμε αφιερωμένο στην 30/10/1944, μέρα απελευθέρωσης της πόλης από τους Ναζί. Αντίθετα θα βρούμε πολλούς με τα ονόματα εκείνων που την παρέδωσαν ή συνεργάστηκαν με τα στρατεύματα Κατοχής.
Η ανάδειξη της τιμωρημένης ιστορικής μνήμης-αλήθειας για την πόλη μας δεν είναι μια άγονη παρελθοντολογία ούτε ζήτημα ηθικής. Είναι ανάχωμα και πολιτικό όπλο ενάντια στη νεοναζιστική πανούκλα που βρωμίζει όχι μόνο τα έδρανα της Βουλής, αλλά και θεωρητικοί-υμνητές της, όπως ο Ι. Κωτούλας*, διορίζονται σε κρίσιμα δημόσια πόστα από την συγκυβέρνηση της συμφοράς. Γιατί «ο δήμιος σκοτώνει πάντα δύο φορές, τη δεύτερη με τη λήθη», όπως έγραψε ο επιζήσας του Ολοκαυτώματος Ελί Βιζέλ.
Η απόκρισή μας στην εναγώνια «κραυγή για το αύριο» των νεκρών ή επιζώντων του Ολοκαυτώματος, των Τσιγγάνων, των ομοφυλόφιλων, των κομμουνιστών, των «ανεπιθύμητων στοιχείων της φυλετικής υπεροχής», πρέπει να είναι ο πολιτικός μετασχηματισμός της ιστορικής μνήμης, που σημαίνει σήμερα: αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών, άρση του αποκλεισμού της Γάζα, αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καταπολέμηση των ανισοτήτων και κάθε μορφής διακρίσεων.
Η δημοτική παράταξη «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ» συμμετέχει στις εκδηλώσεις μνήμης για τους αδικοχαμένους συμπολίτες μας. Θυμόμαστε προπαντός φέτος τους 300 Έλληνοεβραίους ομήρους του Άουσβιτς και τις ηρωικές Εβραιοπούλες από τη Θεσσαλονίκη, εργάτριες στο εργοστάσιο πυρομαχικών ΟΥΝΙΟΝ, που στις 7 Οκτωβρίου 1944 ανατίναξαν ένα από τα κρεματόρια της ανείπωτης φρίκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου